Κυνήγι Μαγισσών - Regression Therapy - Αναδρομή Ζωής 13η Μαρτίου 2023
"...Βρίσκομαι σε μία πλατεία. Είναι φτιαγμένη με πέτρες και στη μια πλευρά της έχει στηθεί μια εξέδρα. Γύρω από αυτή την πλατεία υπάρχουν αρκετά πέτρινα μικρά σπίτια. Υπάρχει πολύς κόσμος μαζεμένος και πάνω στην εξέδρα είναι τέσσερις κοπέλες, που ετοιμάζονται για να τις κρεμάσουν. Μια από αυτές είναι η κοπέλα με τα κόκκινα μαλλιά και τα μπλε μάτια. Ο κόσμος φωνάζει να αφήσουν τις κοπέλες ελεύθερες. Υπάρχει πολύς κόσμος στην πλατεία, άντρες γυναίκες και παιδιά. Πάνω στην εξέδρα δίπλα στις κοπέλες στέκεται ένας άντρας. Εγώ είμαι κάτω μαζί με το πλήθος. Σκέφτομαι να τη σώσω. Τις κατηγορούν και αυτός που είναι πάνω στην εξέδρα θα τις σκοτώσει. Λένε ότι έκαναν κάτι κακό, αλλά δεν έκαναν όμως κάτι τέτοιο. Τις κατηγορούν για μαγεία..."
Η Μαρίνα, είναι μια γυναίκα 46 ετών, χαμογελαστή και ήρθε σε εμένα, θέλοντας τόσο να δει μια Προηγούμενη Ζωή της και να βρει ίσως εξηγήσεις για κάποιες συμπεριφορές της. Μια από αυτές είναι πως δεν νιώθει τόσο αυτοπεποίθηση, (στην Αναδρομή κρύβεται στο δάσος), παρόλο που είναι πολύ δραστήρια, πετυχημένη και πολύ αγαπητή, στην εργασία και στην καθημερινότητά της. Την επόμενη ημέρα από την Αναδρομή μιλήσαμε και μου είπε: "Την κοκκινομάλλα κοπέλα την έχω ζωγραφίσει πριν καιρό, χωρίς να ξέρω ποιά είναι". Πιο κάτω μπορείτε να δείτε την ζωγραφική που μου έστειλε.
«Είμαι άντρας νέος 30 ετών, φοράω γκρι καφέ υφασμάτινα
παπούτσια και στο ίδιο χρώμα παντελόνι και μπλούζα. Το ύφασμα είναι χοντρό σαν από
λινάτσα. Στέκομαι δίπλα σε έναν βράχο και κοιτάζω τη θάλασσα. Είναι μάλλον ωκεανός,
γιατί τα κύματα είναι μεγάλα. Είναι μεσημέρι με ήλιο, αλλά φυσάει αέρας. Μυρίζω
καπνό, υπάρχει μια μεγάλη φωτιά κάπου πιο μακριά. Νιώθω ασφαλής, αν και ακούω
φωνές και κόσμο να τρέχει για να σωθεί. Δεν τους ξέρω τους
περισσότερους. Μαζί με αυτούς που τρέχουν βλέπω μία κοπέλα που την γνωρίζω πολύ καλά, είναι
σημαντική για εμένα. Έχει κόκκινα μαλλιά, μπλε μάτια και είναι πολύ όμορφη. Φοράει
και αυτή ένα γκρι φόρεμα και έχει πιασμένα τα μαλλιά της με ένα μαντήλι. Μαζί
με τους άλλους τρέχει να σωθεί. Έχει πάρει φωτιά το χωριό και το δάσος. Η φωτιά
ξεκίνησε από το δάσος. Κάποιοι έβαλαν φωτιά. Έχω κάποια σύνδεση με αυτή την
κοπέλα. Αυτοί που έβαλαν φωτιά έψαχναν εμένα. Η κοπέλα είναι γνωστή μου, φεύγει,
τρέχει, και καθώς τρέχει με κοιτάζει θυμωμένη, απογοητευμένη, στεναχωρημένη, γιατί μάλλον νομίζει πως εγώ φταίω γι’ αυτό που έγινε. Με κοιτάζει με παράπονο. Πρέπει
να μείνω εκεί να δω ποιος έβαλε φωτιά. Γιατί έψαχναν εμένα; Είμαι θυμωμένος
επειδή τα έβαλαν με το χωριό. Περιμένω λίγο και θα γυρίσω για να δω ποιος ήταν.
Από κάποιους κρύβομαι και με έκρυβε αυτή η κοπέλα.
Βρίσκομαι σε μία πλατεία. Είναι φτιαγμένη με πέτρες και στη μια πλευρά της έχει στηθεί μια εξέδρα. Γύρω από αυτή την πλατεία υπάρχουν αρκετά πέτρινα μικρά σπίτια. Υπάρχει πολύς κόσμος μαζεμένος και πάνω στην εξέδρα είναι τέσσερις κοπέλες, που ετοιμάζονται για να τις κρεμάσουν. Μια από αυτές είναι η κοπέλα με τα
κόκκινα μαλλιά και τα μπλε μάτια. Ο κόσμος φωνάζει να αφήσουν τις κοπέλες
ελεύθερες. Υπάρχει πολύς κόσμος
στην πλατεία, άντρες γυναίκες και παιδιά. Πάνω στην εξέδρα δίπλα στις κοπέλες
στέκεται ένας άντρας. Εγώ είμαι κάτω μαζί με το πλήθος. Σκέφτομαι να τη σώσω. Τις
κατηγορούν και αυτός που είναι πάνω στην εξέδρα θα τις σκοτώσει. Λένε ότι έκαναν
κάτι κακό, αλλά δεν έκαναν όμως κάτι τέτοιο. Τις κατηγορούν για μαγεία. Σε μία
άλλη μεριά, κάτω από την εξέδρα στέκονται τέσσερις άντρες. Είναι ντυμένοι πιο
επίσημα, με μαύρα κουστούμια, εφαρμοστά γιλέκα, μακριά σακάκια με ουρά και λίγο
ψηλά μαύρα καπέλα. Ο άντρας στην εξέδρα φοράει γκρι καφέ ρούχα. Τελικά αυτός ο
άντρας είναι φίλος μου. Αυτός ο άντρας θα με βοηθήσει, γιατί υποκρίνεται ότι τις
κατηγορεί! Τον γνωρίζω αυτόν τον άντρα, από αυτή τη ζωή, είναι ο μπαμπάς μου νέος.
Περιμένω από αυτόν ένα σημάδι για να τη σώσουμε. Τώρα μόνο αυτή βλέπω στην
εξέδρα, οι άλλες είναι λίγο πιο πέρα. Ξαφνικά ο άντρας την πιάνει και τρέχουν,
ανεβαίνουν σε ένα άλογο και αρχίζουν να καλπάζουν. Έρχεται η αστυνομία με άλογα,
αλλά αυτοί έχουν καταφέρει να ξεφύγουν. Τους ακολουθώ, πάω και εγώ μαζί τους.
Τρέχω για να τους βρω. Γνωρίζω ότι πήγαν στο δάσος και τρέχω να τους βρω εκεί,
σε ένα μικρό σπίτι. Τους βρήκα! Έφτασαν! Βλέπω το άλογο του φίλου μου, έξω από
το σπίτι. Μπαίνω μέσα και εκεί είναι και οι δυο, χαμογελάω, είμαι τόσο
χαρούμενος και τους παίρνω αγκαλιά! Η κοπέλα είναι έγκυος και ο άντρας αυτός
είναι φίλος μου. Η κοπέλα κλαίει από χαρά, είναι πολύ όμορφη!
Είμαι τώρα μεγάλος πάνω από 60 και βρίσκομαι σε
μία καλύβα στο δάσος. Η κοπέλα είναι επίσης μεγάλη και άρρωστη στο κρεβάτι.
Δίπλα στο κρεβάτι βρίσκεται μια άλλη νέα γυναίκα, που της μοιάζει πάρα πολύ! Είναι
η κόρη μας. Για κάποιο λόγο είμαι περήφανος για την κόρη μου. Είμαι ήρεμος! Η
εικόνα χάνεται και μπροστά μου εμφανίζεται τώρα ένα αγοράκι ξανθό με πράσινα
μάτια, που με κοιτάζει με μίσος. Φοράει άσπρο πουκάμισο και γκρι υφασμάτινο παντελόνι.
(Την επαναφέρω στο προηγούμενο γεγονός). Το σπίτι έχει χαμηλό φωτισμό και υπάρχουν
γύρω ράφια με παλιά βιβλία, πολλά μπουκάλια με διάφορα υγρά και κρεμασμένα φυτά
και βότανα. Η γυναίκα μου ασχολείται με αυτά. Εγώ πουλάω αυτά που φτιάχνει η
γυναίκα μου και έτσι ζούμε. Η κόρη μας μένει στο χωριό, είναι κάτι σαν γιατρός,
πρακτικός γιατρός. Δεν μένει μαζί μας, έχει οικογένεια και μένει στο χωριό. Ήρθε
για να δει τη μαμά της και έχει ένα αγόρι που δεν μπορώ να το δω. Δεν το έχω
δει ποτέ γιατί ο άντρας της δεν το αφήνει να μας δει, να μας γνωρίσει. Εμείς
ζούμε κρυμμένοι στο δάσος. Κρυβόμαστε από την αστυνομία.
Είμαι μικρός 5 ή 6 ετών, σε ένα πέτρινο σπίτι, με τη
μαμά μου. Η μαμά μου φοβάται και με κρατάει αγκαλιά. Έρχονται κάποιοι άντρες με
άλογα στο χωριό. Σκοτώνουν πολλές γυναίκες. Σκοτώνουν και τη μητέρα μου. Παίρνουν
τα αγόρια. Με πήραν και κάποιος με ανέβασε πάνω στο άλογό του. Εγώ κλαίω. Τους
βλέπω που έχουν καλυμμένα τα πρόσωπά τους, φοράνε μαύρη μπλούζα και μαύρο
παντελόνι. Έχουν πολλά μαχαίρια στη μέση τους και ένα μακρύ πιστόλι. Είναι όλοι
με άλογα. Φοράνε μαύρα καπέλα και έχουν μακριά μαλλιά. Μας πηγαίνουν σε ένα
παλιό παρατημένο μεγάλο σπίτι. Είμαστε γύρω στα 7 με 8 παιδιά, αγόρια. Μας φροντίζουν
και μας μαθαίνουν να πολεμάμε για αυτούς. Μαθαίνουμε να χρησιμοποιούμε τα
μαχαίρια και τα πιστόλια. Μας φέρονται αυστηρά αλλά μας φροντίζουν.
Είμαι τώρα 17 με 18 ετών και έχω πάει στο χωριό μου για να βρω τον πατέρα μου. Δεν τον θυμάμαι αλλά ήρθα για να τον βρω. Ο πατέρας μου έχει ήδη μάλλον πεθάνει, γιατί όσο και να ρωτάω κανένας δεν γνωρίζει κάτι γι’ αυτόν. Βρήκα όμως αυτή την κοπέλα, που την ήξερα από μικρή στο χωριό μου και μου άρεσε.
Είμαι στο δάσος 65 ετών και πάω για το σπίτι μου, περπατάω. Ξαφνικά νιώθω έναν μεγάλο πόνο πίσω στην πλάτη κάτι με χτύπησε. Είναι ένα βέλος. Νιώθω να πέφτω στο χώμα. Ξέρω ποιος με μισεί τόσο πολύ. Ο εγγονός μου! Δεν ξέρει καν ότι είναι εγγονός μου, απλά με μισεί γιατί έτσι του έχει πει ο πατέρας του. Την ώρα που πεθαίνω, είναι δίπλα μου και με κοιτάζει με μίσος, είναι το ξανθό παιδί με τα πράσινα μάτια. Όμως πριν πεθάνω θέλω να μάθει την αλήθεια. Η γυναίκα μου έχει γράψει πολλά πράγματα. Του λέω να πάει στο σπίτι και όταν πάει διαβάζει όλα αυτά που έχουν γραφτεί. Έχει θυμό πολύ μέσα του φωνάζει και κλαίει για τον πατέρα του και για αυτά που του έλεγε για τους προγόνους της μητέρας του όλα αυτά τα χρόνια. Του στέλνω φως και αγάπη στην καρδιά του, το νιώθει παρόλο που είμαι πια μια ψυχή έτοιμη να αποχωρήσει. Κλαίει αλλά αισθάνεται πως έχω ηρεμία και γαλήνη, μιας και ακόμη και νεκρός δικαιώθηκα στα μάτια του. Παίρνω από πάνω του όλες τις ενοχές και του ψιθυρίζω πως όλα έχουν ένα λόγο που γίνονται και τον αγαπάω πολύ. «Να τιμάς τους γονείς σου και να τους προσέχεις. Θα σ΄ αγαπάω και θα είμαι δίπλα σου για πάντα!»
.png){kind=small}
.png){kind=small}
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου