Trance-Formation

Σε αυτό το άρθρο θα προσθέτω ταινίες που έχω δει, έχω απολαύσει και με έχουν κάνει να προβληματιστώ. Κάποιες από αυτές μπορεί να τις βρείτε στο you tube. Εγώ βάζω μόνο τα trailers. 1. Δεν σου υποσχέθηκα έναν κήπο με τριαντάφυλλα (I Never Promised You a Rose Garden, 1977) – Σχιζοφέρενεια (Αγαπημένη μου ταινία! Θα την βρείτε μόνο με Αγγλικούς υπότιτλους) Το I Never Promised You a Rose Garden είναι μια αμερικανική ψυχολογική δραματική ταινία, σε σκηνοθεσία Anthony Page από σενάριο των Gavin Lambert και Lewis John Carlino , βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του 1964 της Joanne Greenberg . Η όμορφη και προνομιούχος Deborah είναι, στα 16 της, μια οριακή σχιζοφρενής που περνά τις περισσότερες ώρες της ξύπνια σε ένα περίεργο βασίλειο φαντασίας. Μετά από μια απόπειρα αυτοκτονίας, εισέρχεται σε ψυχιατρείο, όπου το εχθρικό περιβάλλον απειλεί να αποσταθεροποιήσει ακόμη περισσότερο την κατάστασή της. Μόνο μέσω της εστιασμένης προσοχής του συμπονετικού Dr . Fried, η Deborah μπορεί

Αφού ξεκίνησε η συνεδρία της Συνειδητής Αναπνοής, μετά από 10 λεπτά βρέθηκα στην ηλικία 2-4 ετών. Αισθάνομαι τον εαυτό μου έτσι όπως ήμουν μικρή, και βλέπω πως είμαι στο πατρικό μου σπίτι, είναι πρωί και είμαι στο σπίτι με τα τρία αδέλφια μου. Είμαι ξαπλωμένη στο μικρό μου κρεβατάκι. Νιώθω μοναξιά. Οι γονείς μου δουλεύουν και οι δύο και μας αφήνουν στο σπίτι μόνους μας. Η μητέρα έρχεται κάθε τόσο και μας βλέπει, αλλά φεύγει πάλι βιαστικά. Έχει αυτή τη δυνατότητα γιατί το μαγαζάκι μας είναι πολύ κοντά στο σπίτι. Αισθάνομαι εγκατάλειψη, κλαίω και μπαίνω στο τραύμα. Επειδή κανένας δεν έρχεται, κανένας δεν ενδιαφέρεται για εμένα, νιώθω μέσα το στήθος μου, στον μικρό θώρακά μου, να έχω να έχω παγώσει. Σταματάω να έχω προσδοκίες. Με μάτια φοβισμένα προσπαθώ να εμπιστευθώ τις δικές μου δυνάμεις. «Μόνη μου θα τα καταφέρω», λέω στον εαυτό μου. Προσπαθώ να περπατήσω να μιλήσω. Αισθάνομαι σαν να με ρουφάει η ανυπαρξία και η αντίστασή μου απέναντι σε αυτό είναι να νιώσω πως μπορώ, να τα καταφέ

Έχετε αντιληφθεί στιγμές που νιώθετε προγραμματισμένοι; Που αισθάνεστε πως έχετε συμπεριφορές που δεν τις εγκρίνετε, αλλά παρόλα αυτά δεν μπορείτε να απαλλαγείτε από αυτές; Υπήρξαν καταστάσεις στη ζωή σας που νιώθετε πως ένα κομμάτι του ψυχισμού σας, έχει μείνει εκεί και νιώθετε την έλλειψή του; Έχετε έντονα συναισθήματα και συμπεριφορές που ίσως και να μην μπορείτε να εξηγήσετε γιατί και πως τα αποκτήσατε; Υποφέρετε από κάποιες ψυχοσωματικές ασθένειες που παρόλες τις προσπάθειές σας δεν μπορείτε να απαλλαγείτε ή να τις διαχειριστείτε καλύτερα; Έχετε βιώσει κάποιες φορές πως ζείτε κάτι που σας θυμίζει ένα γεγονός δικό σας, αλλά που ποτέ δεν το έχετε πραγματικά ζήσει; Έχετε πάει κάπου που δεν έχετε ξαναπάει ποτέ και αισθάνεστε αυτόν τον τόπο οικείο; Έχετε μήπως κάποιους φόβους που δεν δικαιολογούνται από όλα αυτά που έχετε ζήσει; Αν έχετε την εμπειρία όλων αυτών είναι καιρός να δείτε αν όλα αυτά έχουν την προέλευσή τους από μια προηγούμενη ενσάρκωσή σας. Η Αναδρομική Υπνοθεραπεία

Είναι απόγευμα και ακόμη το χώμα μυρίζει από την μικρή βροχή που έπεσε πριν λίγο. Περπατάς μαζί με έναν φίλο σου και αρχίζεις πραγματικά να χαλαρώνεις από την ένταση της ημέρα. Πριν λίγο τελείωσες από την εργασία σου και συζητάτε για το πώς ήταν το περασμένο Σαββατόβραδο που βγήκατε έξω. Τότε κοιτάζεις κάτω, σταματάς να μιλάς και να περπατάς. Ο φίλος σου σε ρωτάει σαστισμένος, γιατί το πρόσωπό σου έχει αρχίσει να δείχνει φοβισμένο. «Τι έγινε; Τι έπαθες;» «Δεν μπορώ να αναπνεύσω», λαχανιάζεις. «Δεν ξέρω τι συμβαίνει. Κοίτα, τρέμω». Ο φίλος σου σε βοηθάει και πάτε να καθίσετε σε ένα παγκάκι. Εσύ ανασαίνεις πολύ γρήγορα, τρέμεις και αρχίζεις να ιδρώνεις στο σώμα και στο μέτωπό σου, και αυτός σου λέει: «Νομίζω ότι παθαίνεις κρίση πανικού». «Περισσότερο σαν έμφραγμα μου φαίνεται. Με πονάει το στήθος μου. Νομίζω θα πεθάνω. Χάνομαι». «Εστίασε την προσοχή σου στην αναπνοή σου», σου λέει ο φίλος σου και σιγά - σιγά εσύ αρχίζεις να ηρεμείς. Οι τεχνικές αναπνοής είναι εξαιρετικές σε

Άραγε οι λεκτικές θεραπείες βοηθάνε πραγματικά στο να θεραπεύσουμε ψυχολογικά προβλήματα και δυσκολίες ή απλά μας βοηθούν στο να ερμηνεύσουμε ένα πρόβλημα, να του δώσουμε ένα όνομα και να μάθουμε να ζούμε με μια ανοιχτή πληγή; Πριν λίγες ημέρες έβλεπα μια διάλεξη του Bruce Lipton που αναφερόταν στην Βιολογία της Πεποίθησης. Προς το τέλος της διάλεξης πρόβαλε το γράφημα που βλέπετε. Αυτό που μας λέει είναι εξαιρετικά σημαντικό! Ο ανθρώπινος εγκέφαλος από τη σύλληψη μέχρι τα 2 έτη ζωής, λειτουργεί με κύματα Δέλτα. Από τα 2 έτη και μετά ξεκινούν τα κύματα Θήτα. Από τα 6 έτη και έπειτα τα κύματα Άλφα και μετά τα 12 έχουμε τα κύματα Βήτα. Για όσους δεν γνωρίζουν και πολλά για τα εγκεφαλικά κύματα, ο εγκέφαλος όταν λειτουργεί παράγει ηλεκτρικά κύματα. Στην εγρήγορσή μας ο εγκέφαλος λειτουργεί στα κύματα Βήτα και όταν ξαπλώνουμε στον καναπέ και χαλαρώνουμε για λίγο τα κύματα του εγκεφάλου μας γίνονται Άλφα. Αυτό σημαίνει πως είτε είμαστε σε εγρήγορση, είτε είμαστε ξαπλωμένοι η μνήμη

Τα Συναισθήματα Τα συναισθήματα προκύπτουν από τις ανάγκες και τις πεποιθήσεις μας. Η κάλυψη ή η μη κάλυψη των αναγκών, και οι πεποιθήσεις μας, αναφορικά με αυτές τις ανάγκες, δημιουργεί τα συναισθήματα, τα οποία, με τη σειρά τους, οδηγούν σε δράση, σε συμπεριφορά. Α) Ανάγκες -> Περιβάλλον -> Ερέθισμα -> Πεποίθηση -> Συναίσθημα -> Συμπεριφορά Β) Περιβάλλον -> Ερέθισμα -> Ανάγκη -> Συναίσθημα -> Συμπεριφορά Το Β αναφέρεται σε Ερεθίσματα Επιβίωσης, που λόγω της επείγουσας επίλυσής τους δεν περνούν καθόλου από το λογικό σύστημα πεποιθήσεων. Πρωτογενή και Δευτερογενή Συναισθήματα Ασχολούμενος με τη Συμβουλευτική και την Ψυχοθεραπεία, συναντώ πολλές φορές στη βιβλιογραφία και σε εκπαιδεύσεις τον Θυμό, ως δευτερογενές συναίσθημα. Θεωρώ πως όλα τα συναισθήματα μπορεί να είναι, και δευτερογενή. Για να διευκρινίσω τι εννοώ, πρωτογενές συναίσθημα είναι για παράδειγμα όταν νιώσω Λύπη και αρχίσω να κλαίω, ενώ αν σκεφτώ πως είμαι άντρας και «οι άντρες δεν κλαί