Οι "αγαπημένοι" μας μπορεί να αναχωρούν από τη γη, αλλά είναι πάντα μαζί μας

(Αναδρομική Θεραπεία της Στέλλας Μ.)

Ο χαμός ενός πολυαγαπημένου ανθρώπου ειδικά όταν έρχεται ξαφνικά είναι ένας μικρός θάνατος και για εμάς που το βιώνουμε. Ξαφνικά μπαίνεις σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν, δεν είσαι εδώ. Δεν ξέρεις τι να κάνεις, δεν περνά η ώρα, δεν ακούς γύρω σου, δεν θυμάσαι, δεν θέλεις τίποτα, δεν μπορείς τίποτα. Πέρασα πολλές τέτοιες μέρες και νύχτες όταν έχασα ξαφνικά τον μεγάλο μου αδερφό, τον ήρωά μου, το πρότυπό μου, τον άνθρωπο που θαύμαζα πάντα περισσότερο από όλους από μικρό κοριτσάκι.

Ο αδερφός μου έμενε στη Β. Καρολίνα στην Αμερική. Εφυγε από τον φυσικό αυτό κόσμο αθόρυβα στον ύπνο του, μόνος του. Πέρασαν πολλές μέρες μέχρι να μεταφερθεί η σορός στην Ελλάδα και να γίνει η κηδεία, περίπου 3 εβδομάδες. Τελικά το τελετουργικό της νεκρώσιμης ακολουθίας όπως λέγεται είναι ορόσημο στην πορεία του πένθους. Πριν την τελετή όλα είναι στον αέρα. Μετά την τελετή όμως τρως ένα δυνατό χαστούκι πραγματικότητας.  

Είχα και έχω τέτοια αγάπη στον Πάνο που ήξερα ότι δεν θα μου είναι εύκολο να σταθώ πάλι στα πόδια μου. Καταλάβαινα όμως ότι για να συνεχίσω να ζω και για να ξαναγίνω ,όσο γίνεται, η Στελλα που ήξερα μέχρι τότε, χρειαζόταν δουλειά. Έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου, ψυχοθεραπεία, βελονισμό, ομοιοπαθητική, μασάζ, τρέξιμο και φυσικά γιόγκα που εδώ και χρόνια είναι ο καλύτερός μου φίλος. 

Την επόμενη μέρα της κηδείας πρωί πρωί πήγα για πρακτική στον Σπύρο, τον πρώτο μου δάσκαλο γιόγκα και πολύ καλό μου φίλο. Ηθελα απλά να πάω για να νιώσω την ενέργεια και εν τέλει όπως ήταν αναμενόμενο κατέληξα απλά να κλαίω. Πριν από λίγες ώρες είχα αποχαιρετήσει το αδερφάκι μου, πώς γινόταν να συνεχιστεί απλά η ζωή; δεν έβλεπα φως πουθενά. Μου λέει τότε ο Σπυρος, “βρε Στελλίτσα μου, δεν έρχεσαι αύριο να κάνουμε μια αναδρομή, και θα δεις θα είσαι μετά μια χαρά”; Εγώ τον Σπυρο τον αγαπώ και τον εμπιστεύομαι και είπα αμέσως ναι χωρίς να ρωτήσω καν τι είναι η αναδρομή. Φαντάστηκα ότι πρόκειται για διαλογισμό, ούτε καν το έψαξα και πολύ χαίρομαι που το χειρίστηκα έτσι τελικά. 

Την επόμενη μέρα το πρωί φτάνω και βλέπω ότι έχει ετοιμάσει ένα στρώμα στο πάτωμα για να ξαπλώσω με κουβερτούλες. “Θα ξαπλώσω” τον ρωτάω; “χαχαχα ναι ναι θα χαλαρώσεις” μου λέει. Τότε δεν μπορούσα καν να φανταστώ τι θα ακολουθούσε. Μιλήσαμε λίγο για τον Πάνο και τον πόνο μου και μετά ξάπλωσα. Έκλεισα τα μάτια και το ταξίδι ξεκίνησε. 

Ο Σπύρος με πήγαινε πίσω, από μία περίοδο της ζωής μου σε άλλη και εγώ του περιέγραφα τις σκηνές που ζούσα διότι τις ζούσα έντονα. Μια από τις πιο έντονες και όμορφες σκηνές ήταν με τον μπαμπά μου που επίσης με βλέπει από ψηλά. 

-Πάμε πίσω όταν είσαι περίπου τεσσάρων, τι βλέπεις; Πού είσαι; 

-Είναι καλοκαίρι, είμαι με τον μπαμπά μου στα Σελιανίτικα και καθόμαστε σε ένα τραπεζάκι στην παραλία. Ο μπαμπάς πίνει τη μπύρα του και εγώ τρώω τον μεζέ του. Δεν εχει κόσμο γύρω μας έχει ησυχία και είμαστε και οι δύο πολύ χαρούμενοι!

Θυμάμαι ότι τότε με έπιασαν λυγμοί και δεν μπορούσα να σταματήσω το κλάμα μου. Μου λείπει ο μπαμπάς μου και ήταν τόσο ζωντανός μπροστά μου. Δεν το πίστευα. Τότε ήρθε το χέρι του Σπύρου να με ηρεμήσει και συνεχίσαμε. 

Μετά πήγαμε ακόμα πιο πίσω και ακόμα πιο πίσω και ακόμα πιο πίσω μέχρι που έφτασα στην κοιλιά της μαμάς μου.

-Πώς νιώθεις; 

-Φανταστικά! 

-Τι κάνεις μέσα στην κοιλιά; 

-Γυρίζω γύρω γύρω, κάνω τούμπες. 

-Τι νιώθει η μαμά σου; 

-Είναι χαλαρή, δεν έχει άγχος, δεν το πολυσυζητάει που θα γίνει ξανά μαμά (είχε ήδη άλλα τρία) αλλά είναι χαρούμενη! 

-Ακούς τον μπαμπά σου; 

-Ναι! Είναι ξετρελαμένος που θα έρθω! Με περιμένει πως και πως. Γενικά όλοι ανυπομονούν και με αγαπούν ήδη. 

Μετά το ταξίδι συνεχίστηκε.

-Είσαι έτοιμη να πάμε ακόμα πιο πίσω; 

-Ναι

-Πού είσαι; 

-Στην κορυφή ενός χιονισμένου βουνού

-Τι κάνεις 

-Κατεβαίνω την πλαγιά 

-Τι βλέπεις 

-Βλέπω τον Πάνο όπως κατεβαίνω δεξιά να με περιμένει με το τεράστιο χαμόγελό του. Είναι πολύ χαρούμενος που έρχομαι και εχει φωνάξει και όλο το χωριό να με υποδεχτεί. Έχει πολύ κόσμο και κάπου στον κόσμο βλέπω και το Μαράκι, την κολλητή μου από παιδάκι. Ο Πάνος με πιάνει από το χέρι και μου γνωρίζει όλο τον κόσμο και με γυρίζει σε όλο το χωριό.  

Θυμάμαι ότι από τη συγκίνηση που είδα το αδερφάκι μου μπροστά μου ζωντανό να μου χαμογελάει με έπιασαν πάλι τα κλάματα. Κάπως έτσι ήταν και όταν πήγαινα στην Αμερική. Με υποδεχόταν στο αεροδρόμιο χαρούμενος και όταν ήμουν εκεί με πήγαινε παντού! 

-Πού πηγαίνετε μετά; 

-Στο σπίτι μας

-Πώς είναι; 

-Ένα ξύλινο σπιτάκι με τζάκι 

-Τι κάνετε; 

-Αράζουμε και σε λίγο έρχεται ο κολλητός του Πάνου, ο Δημήτρης και μας έφερε γλυκά όπως πάντα.  

Όλα αυτά που περιγράφω είναι γνήσιες σκηνές αλλά όπως λένε και στις ταινίες βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα. Και το ταξίδι μου συνεχίζεται…

-Πού είσαι τώρα;

-Στο δωμάτιο. Ο Πάνος είναι στο κρεβάτι, του κρατώ το χέρι και κλαίω 

-Γιατί κλαις;

-Γιατί ξέρω ότι θα “φύγει”. Του κρατάω δυνατά το χέρι και κλείνει τα μάτια για πάντα. 

Όσο γράφω συνειδητοποιώ ότι τελικά αυτή η συγκεκριμένη σκηνή της αναδρομής ήταν αυτό που με βασάνιζε και με βασανίζει ακόμα, ότι δηλαδή τις τελευταίες στιγμές του αδερφού μου δεν ήμουν εκεί δίπλα του στο κρεβάτι του να του κρατήσω το χέρι όπως θα ήθελα. Εφυγε μόνος του. 

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου θυμάμαι να να υπάρχουν στιγμές που έκλαψα τόσο δυνατά που θυμάμαι το σώμα μου να τραντάζεται, στην κυριολεξία σαν κομπρεσερ. Τότε ερχόταν το χέρι του Σπύρου να με ηρεμήσει. 

Και συνεχίζουμε…

-Πόσων χρόνων είσαι; 

-Μεγάλη, είμαι γιαγιά

-Πού είσαι; 

-Δίπλα στο τζάκι 

-Και; 

-Σκέφτομαι ότι έζησα όμορφα αλλά ήρθε η ώρα να κλείσω τα μάτια μου για πάντα.

Ο Σπύρος σταματάει το ταξίδι, επικρατεί ησυχία. Εκείνη την ώρα σκέφτομαι, μα γιατί ο Σπύρος κάθεται πάνω στα πόδια μου; Γιατί μου πιέζει τα πόδια και δεν μπορώ να  τα κουνήσω; Ο Σπύρος προσπαθεί να με ξυπνήσει και νιώθω πάνω μου σαν να έχω σάκους άμμου. Ένα τεράστιο βάρος πάνω μου. Συνεχίζει να μου μιλάει για να με επαναφέρει και ενώ δεν μπορώ ούτε το σώμα μου να κουνήσω ούτε τα μάτια μου να ανοίξω, ξαφνικά ανοίγω το στόμα μου και χασμουριέμαι όπως δεν εχω χασμουρηθεί ποτέ ξανά, κανονικό λιοντάρι. Δεν το πίστευα. Ανοίγω τα μάτια μου και σιγά σιγά επανέρχομαι στην πραγματικότητα και λες και πέταξα ξαφνικά από πάνω μου αυτο το ανυποφορο φορτίο. 

-Στελλίτσα πόση ώρα είσαι εδώ ξέρεις; Με ρωτάει ο Σπυρος 

-Μισή; Μία; 

-Ναι καλά….. 

Και αν θυμάμαι μου λέει ότι ήμουν εκεί 2.5 ή 3 ώρες. ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ

Σηκώθηκα και επιτέλους μετά από καιρό ένιωσα στα κιλά μου. Λες και ειχαν φύγει από πάνω μου τόνοι. Ημουν και χαρούμενη που είδα τον μπαμπά μου και τον αδερφό μου. Είδα τους αγγέλους μου και έζησα μαζί τους νέα πράγματα. Τους είδα χαρούμενους. Είναι μέσα μου τους κουβαλάω μαζί μου. Από εκείνη τη στιγμή όντως ένιωσα για κάποιο περίεργο λόγο διαφορετικά για τον θάνατο.  Οι αγαπημένοι μας άνθρωποι μπορεί να αναχωρούν από το φυσικό μας κόσμο αλλά είναι πάντα μαζί μας.  

Έχω μιλήσει κατά καιρούς σε διάφορους ανθρώπους για την αναδρομή που έζησα, εχω απλά διηγηθεί αποσπασματικά κάποια σκηνικά. Ξέρω ότι κάποιοι μπορεί να ειναι προκατειλημμένοι όπως θα ήμουν και εγώ αν είχα ψάξει τι είναι η αναδρομή προτού “ακολουθήσω” το Σπυρο. Τελικά είναι ένα όμορφο ταξίδι του μυαλού μας που προσωπικά με έκανε να απομυθοποιήσω πολλά. Για μένα το πιο σημαντικό είναι να δείξεις εμπιστοσύνη στον οδηγό και αν αφεθείς στο ταξίδι. Φανταστική εμπειρία! 

Οταν ο Σπύρος μου ζήτησε να γράψω την εμπειρία μου δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο καλό θα μου έκανε και αυτό. Ερμηνεύτηκαν πολλά και απέκτησαν ακόμα βαθύτερο νόημα για μένα. 

Ολα αυτά που περιέγραψα μπορεί αν έγιναν ακριβώς έτσι αλλά μπορεί και όχι. Σημασία έχει ότι έτσι θυμάμαι να έζησα την αναδρομή μου. 

Σπυρος: Σ' ευχαριστώ, Στέλλα μου. Είναι όμορφό να μοιραζόμαστε, γράφοντας, όλα αυτά που έχουμε βιώσει, γιατί τα φέρνουμε πάλι στον συνειδητό νου μας και μετά βοηθάμε άλλους ανθρώπους που ζούν ανάλογες ψυχολογικές καταστάσεις, να αντιληφθούν το βάθος και την αποτελεσματικότητα της Αναδρομικής Θεραπείας. Η Αναδρομή σου ήταν ίσως η τέταρτη που είχα κάνει σε άλλον και ένιωθα ακόμη τόσο καινούργιος σε αυτό το συντρόφεμα στο ταξίδι σου. Μετά από τόση μελέτη και επόμενες εκπαιδεύσεις μου, η τεχνική μου έχει ενηλικιωθεί, όμως είναι φανερό και επιβεβαιώνεται συνεχώς πως αυτό που είναι σημαντικότερο σε μια θεραπευτική προσέγγιση, είναι η ενσυναίσθηση και βαθιά αποδοχή του άλλου σαν πρόσωπο, παρά η τεχνική. 

Spyros Kapnias - Garudananda (Advance Certified Regression Therapist - Inner Child - Life Between Lifes / Εκπ. Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας / Master & Trainer in Hypnotherapy / Certified “Swan” Hypnotherapy / Master NLP - Coaching - Time Line Therapy / Certified Energy Psychology Certification - Master in Acupressure & EFT / Reiki Master / Advance Breathwork & Pranayama Trainer / Senion Yoga Teacher and Trainer)