Θεραπεύοντας τον Χάουαρντ Χιούζ (Μια από τις εργασίες μου για το πτυχίο του ΣΨΥ)

Η γραμματέας μπαίνει βιαστικά μέσα στο γραφείο μου, με ένα τεράστιο χαμόγελο και ανοιχτά διάπλατα τα μάτια της! - Είναι εδώ… Και σταματάει... Εγώ σηκώνω τα μάτια μου, φανερά εκνευρισμένος, από τις σημειώσεις που κρατούσα για τον προηγούμενο πελάτη μου. Είναι 8.10μ.μ., έχω τελειώσει την προτελευταία μου συνεδρία για σήμερα μόλις πριν 20 λεπτά με τον Jonathan έναν ηθοποιό με γενικευμένη αγχώδη διαταραχή και περίμενα με τόση χαρά αυτά τα 20 λεπτά μέχρι τον τελευταίο μου πελάτη για σήμερα. - Ποιά είναι; Τι κάθεσαι έτσι. - Κύριε Σπύρο, είναι η Κάθριν Χέπμπορν, έξω και σας περιμένει! Χαμογέλασα, η Κάθριν είναι φίλη από παλιά. Τα σπίτια μας ήταν πολύ κοντά στο Χάρτφορντ του Κονέκτικατ και κάναμε κολύμπι, βουτώντας συχνά στα παγωμένα νερά που βρίσκονταν μπροστά από τις παραθαλάσσιες κατοικίες μας. Όταν μπαίναμε στη θάλασσα μου έλεγε: "Όσο πιο πικρό το φάρμακο, τόσο καλύτερο είναι ...